Αγάπη παντοτεινή!!!

Εσύ που παίρνεις οτι αγαπώ

και με κάνεις εμένα να παραμιλώ

Θές απλά να με στεναχωρείς

και να ξεπερνας κάθε οριο αντοχής!!!

Εσύ...που να σε ακούσω δεν μπορώ

Θέλω να ξέρω οταν σου μιλώ πως με ακούς!

!!

Θάλασσά μου εισαι τόσο βαθειά και τόσο πλατιά

Τόσο μακρινή ,μα τόσο και κοντινή!!!

Εσύ που ολα τα μπορείς!!Αγγίζεις τον ηλιο....αγγίζεις τον ουρανό

Δεν μπορώ ποιά να σου κρυφτώ!!

                                                                            

                                                                   Τα κύματά σου με νανουρίζουν
                                                                        Τόν κόσμο δεν δείχνουνε θολό

                                                                       Μα ταραγμένο απο κάθε σκέψη..

                                                                       Θάλασσά μου..ο αέρας σου με ανατριχιάζει
                                                                        και δεν με νοιάζει να χαθώ...
                                                                          Η θλιψη σου με ξεκουράζει
                                                                              Γιατι να βυθίζομαι στην μοναξιά?
                                                                             Μα δεν ειναι ετσι!!!
                                                                            Τώρα ποιά κολυμπω στο βυθό σου.........
                                                                                χωρίς αναπνοή....και δεν πεθαίνω!!
                                                                               Αυτό σημαίνει οτι αντέχω..
                                                                                Ο δρόμος μου δεν σταματά...
                                                                                Ισως να εκανα λάθη..εσυ ομως με απέτρεψες                                                                      από αυτά..


                                                                                             

Με εμαθες να χαμογελώ
σε ολα τα εμπόδια...μεγάλο και μικρό..

  Μα τότε, πιο θα ηταν πιο μεγάλο εμπόδιο, ποια πιο μεγαλη στεναχώρια...


Από αυτή, ενός χαμού, που μερα
 νύχτα με τυραννάει,

Αφήνει πληγές και με πονάει....


Τι θα ηταν πιο οδυνηρο από αυτό...

Που συνεχεια νιωθω εγω??

Το ξερω

εσυ θα εισαι αυτή...

Που στο τελος θα μου μεινει.!!!!!!!!!

Εσυ θα εισαι, μονο εσυ, η τελευταια μου πνοη.



Όχι, δε σε κατηγορώ, μα χάνω αυτούς που αγαπώ

Και τοτε πονάω πιο πολύ,

Γιατι η αγάπη είναι..

Παντοτινή!!!